Das Nullzeit Abentuer
De gangen zijn ca. 40 meter lang en hebben een breedte van ca. 7,5 meter. Voor de snelle rekenaars onder ons zijn dat 15.600.000 liter schoon water met een temperatuur van 10 graden Celsius. Het zicht is tussen de 15 en 20 meter. Het complex is tot ca. 1980 gebruikt als reserveopslag voor drinkwater. Voor nu zijn dat genoeg feiten.
Wat beloofde een grote groep te worden is toch gereduceerd naar drie duikers. Als ik om 10 uur de parkeerplaats op kom rijden staat Robert al te wachten. 5 minuten later kan Geert Jan zich aansluiten met de mededeling dat dit het dan ook was. Fieke komt aanrijden en vraagt of wij niet veel te vroeg zijn voor de vrijdagavond training. We leggen haar uit dat we ook nog wel eens op andere locaties duiken. De verbazing op het gezicht wordt niet minder en ik zie haar denken: “Dat die jongen überhaupt duikt!”
We besluiten snel te vertrekken, op naar Duisburg. Na een uurtje rijden komen we aan bij een soort weiland, daarin ligt een grote betonplaat bedekt met bitumen, bovenop de betonplaat staat een vervallen gebouwtje. Het ziet er niet erg aanlokkelijk uit. Maar om op basis van aanzicht weer een uur terug te rijden is nog minder aanlokkelijk. We komen, na het vinden van de entree, in een gezellige ruimte met 2 hout gestookte kachels. Er heerst een ontspannen sfeer, de geur van curryworst, koffie en brandend hout maakt het een prettige plek om te vertoeven. Na het ruiken van de curryworst moet ik mij zetten tot het maken van een duik. Want de gedachte mij te settelen voor de openhaard met een groot glas cola en een bord vol curryworst klinkt mij goed in de oren.
Helaas heb ik twee enthousiaste duikers bij mij en we besluiten ons aan te melden. Een vriendelijke dame/meisje legt ons uit hoe het werkt en legt aan de hand van een maquette uit wat er te zien is en wat de vluchtprocedures zijn. Er zijn acht gangen met ieder hun eigen thema. Respectievelijk in gang 1 een aantal wrakken en op voorgaande afbeelding nog niet te zien, maar er is ook een behoorlijke grottenstelsel. In de volgende gang de natuur, er liggen schildpadden (van beton), dolfijnen (van beton) en tropische vissen (van beton). Er zwemmen ook een aantal steuren wordt ons beloofd. In de derde gang ligt een piratenwrak, het schip is via de zijkant toegankelijk en voorzien van schatkisten, flessen drank en andere attributen. De vierde gang is ingericht als woonhuis. Verschillende kamers zijn er te zien, een keuken, woonkamer, badkamer etc. etc. Alles voorzien van meubilair en erg leuk om doorheen te zwemmen. De vijfde gang is ingericht als mijnschacht compleet voorzien van rails en een mijnkarretje vol met edelmetalen. (Bij verdere inspectie blijkt het niet meer te zijn dan gebroken glas). De zesde gang is volledig uitgerust als kerk, met bankjes, orgel, doopvont, altaar en overige kenmerkende voorwerpen. De zevende gang is de enigste gang die niet verlicht is, het kerkhof, verspreid liggende graven met uitstekende skeletten en dan bedoel ik niet dat het zeer goede skeletten zijn, maar dat ze uit de graven steken. Het spookachtige landschap wordt versterkt door kale bomen en dorre takken. Vervolgens de laatste gang die een pitoreske winkelstraat laat zien, met een duikwinkel (uiteraard), een dorpskroeg, speelgoedwinkel en nog een aantal winkelpandjes.

We krijgen een Duits schrijven in handen ter ondertekening met de huisregels. Ik lees dat je er maar een uur per duikgang mag duiken. Ze vangt het op dat ik dat in het Nederlands zeg en zegt gelijk “Das macht keine Sau” Dat wil vrij vertaald betekent: “Dat maakt niemand een zak uit!”. Oké het is gelijk duidelijk hoe strikt er aan de huisregels wordt gehouden.
We kunnen ons om gaan kleden. In de kelder is een verwarmde ruimte voorzien van lockers en kleedruimtes. Boven is een overdekte veranda met tafels waarop de setjes opgebouwd kunnen worden. Het enigste probleem is dat de rokers ook onder dezelfde veranda staan. We hebben vastgesteld dat je als Duitse duiker moet roken. De duikers die het geheel begeleiden en de briefing geven staan ieder kwartier buiten om een peuk te roken.
We slaan ons door de wolk sigarettenrook en kunnen afdalen in de spelonken van het trinkwasserbecken. Nadat Geert Jan en Robert het water raken en kreten geven dat het water toch wel vrij koud is besluit ik blij te zijn met mijn droogpak. Het water is vrij helder en 20 meter zicht is er zeker. Boven het water zit nog een halve meter lucht en dan zien we het betondek. De duik is erg leuk, het is niet allemaal spectaculair, maar wel erg vermakelijk en ze hebben echt de moeite gedaan om het interessant en leuk te maken. Ik moet zeggen daarin zijn ze geslaagd. We hebben behoorlijk doorgezwommen en we zijn in 35 minuten alle gangen af geweest. De steuren zijn niet overdreven groot (tot een centimeter of 50), maar ze zijn leuk om te zien en zorgen er ook voor dat de tweede duik anders zal zijn als de eerste om de doodeenvoudige reden dat de vissen zich kunnen verplaatsen in tegenstelling tot de schildpadden en de dolfijn.
Het te water gaan en uit het water komen is makkelijk. Er zijn goede trappen en deze zijn voorzien van bordessen waar je je vinnen uit kan trekken.
We zetten onze spullen op de tafels op de veranda en “duiken” ons op de currywurst, bockwurst, frikadellen en andere overheerlijke Duitse delicatessen. Het is goed geregeld, je krijgt aan het begin van de dag een nummer mee en met dat nummer kun je de gehele dag bestellen en aan het eind van de dag afrekenen. Laten we zeggen dat we daar dankbaar gebruik van maken. Het duurt wel even voordat het vlees ook daadwerkelijk geleverd wordt. Ik denk dat ze de voorgenoemde “Sau” eerst nog moeten slachten.
Met een verzadigd gevoel hangen we ons setje weer om en gaan we voor de tweede duikgang. Ook de tweede duik zie je toch weer nieuwe dingen. Dus zeker de moeite waard om twee duiken te maken.
Het wordt tijd om af te sluiten, de spullen op te bergen en af te rekenen. Geert Jan krijgt de schade te horen, trekt de portemonnee en betaald cash. Hetzelfde vergaat de ondergetekende en als laatste Robert, hij trekt de knip, haalt de pas eruit en blijkt niet met pin te kunnen betalen. Op een één af andere manier is het Nederlandse bankpassen niet mogelijk om te betalen. Na de gebruikelijke grappen over afwassen, dweilen e.d. besluiten we het geld voor te schieten, want om nu met twee man in Elten bij het restaurant aan te komen is wel heel mager.
We mogen vertrekken en zetten onze tocht door Duitsland voort richting Elten. Op naar de Rattstuben te Elten. Het gezin van Geert Jan sluit zich aan en ook Amanda doet een poging het restaurant te vinden. Ze had graag mee gewild die dag, maar een zelf georganiseerde babydouche zette een streep door deze rekening. Na een half uurtje en twee stokbroden verder heeft ze het toch gevonden.
We bestellen Schnitzel en doen een beetje lacherig over de senioren schnitzel die de vrouw van Geert Jan besteld. Eigenlijk hadden we goed op moeten letten, want zij komt hier vaker. Al snel blijkt dat de seniorenschnitzel al gauw een pond schoon aan de haak is. Ik overdrijf misschien iets, maar niet veel. De “normale” schnitzel die wij voorgeschoteld krijgen is…. Laat ik zeggen het is maar goed dat ze grote borden hebben anders lag de helft op de tafel. De serveerster c.q. eigenaresse legt ons uit dat we ook nog gratis gebruik kunnen maken van de saladebar. Ik denk bij mezelf: “Dat kun je makkelijk zeggen, maar als ik deze plakkaat op heb past daar echt niets meer bij!” Het blijkt ook dat we zonder uitzondering geen van allen het stuk fleisch op kunnen. Alleen de vrouw van Geert Jan dan.
Na dit “lichte” diner besluiten we ons weer naar de auto’s te bewegen en de weg naar huis te hervatten.
Al met al heb ik een hele leuke dag gehad, ik heb met veel plezier gedoken en we hebben met z’n drieën veel lol gehad. Mocht “Nullzeit” nog een keer op de agenda komen dan raad ik iedereen aan om zich aan te sluiten. Het is voor de beginnende en gevorderde duiker zeker de moeite waard.
Tot aan de waterkant,
Bas Visser